daj żyć...

Bydgoszcz, dawno, dawno temu.

 stanowi niezbity dowód na to, że jeździłam na łyżwach.

<pewnie nadal mi nie wierzy... -,-'>

upijasz mnie herbatą.

i razem konsumując cukier o dziwnych kształtach

zastanawiamy się nad tym

co już właściwie powiedziane

i dokończone.

sielanka,

życie jak w Madrycie,

gdyby nie to, że nic

nie wychodzi.

i nic już nie chcę rozumieć.

bo ja muszę

przeżyć.

za wszelką cenę.

tymczasem konsumujemy  herbatę, ten cukier i rozważamy

czy sztuka ma płeć, czy Bóg i muzyka mają płeć.

i wystawę zdjęć, i przyszłość

ceglanego dziecka.

i wychodzi mi, że Bóg, skoro był

ojcem, musi być

mężczyzną.

^{ale z nimi nigdy nic nie wiadomo.}

życie zasadniczo polega, na dokonywaniu wyborów. nie da się tego przeskoczyć.

nie warto tego negować, czy z tym walczyć,bo tak już jest. i trzeba się do tej sytuacji ustosunkować.

mniejsze zło.

 "to teraz oddaj mi te wszystkie lata,

zżute gumy,

i papierki

po cukierkach,

a także stare kapcie

i pompkę do roweru"

jeszcze kiedyś obie dorośniemy.

i czemu właściwie teraz się wszyscy obudziliście?!

"a na drzwiach napiszemy 'burdel organizacyjny'.

czerwone szyby i klosze będą pasować..."

...albo pozwól umrzeć.