plastikowa lalka.

Proszę, nie karm mnie nadinterpretacjami moich słów.

Klucz odpowiedzi nie istnieje.

Dzieciństwo jest piękne, tak mało potrzeba wtedy do szczęścia, a największym problemem jest brak możliwości pójścia na huśtawkę...

To już chyba zwyczaj, że nie jest tak jak być powinno, aczkolwiek boję się zacząć w to wierzyć. Whatever, było tragicznie, obecnie nie jest najgorzej. ZASTÓJ. Stan kryzysowy zażegnany, ale pewnie tylko chwilowo, bo czas zastanowić się nad tym wszystkim co dzieje się wokół mnie, prawda?

Naprawdę tego nie rozumiem.
Wtedy wszystko było takie proste i pewne :(

Miało być tak pięknie, a wyszło jak zawsze...

3 razy NIE. dziękujemy.

Wiem, brzmie jak wariatka, milard wątków i żadnego wyjaśnienia.

Już sama straciłam rozeznanie - ten świat jest naprawde taki zły, czy to my, ludzie, chcemy żeby taki był?
Zawsze wydawało mi się, że życie jest proste. Sądziłam, że jak ktoś czegoś chce, to do tego dąży. Jeśli nie chce - odpuszcza. Okazało się jednak, że WCALE tak nie jest. Karmimy się złudzeniami, a innych obietnicami których nie zamierzamy spełniać. Usprawiedliwiamy się ciągle brakiem czasu. Zawsze jest coś wazniejszego. Zawsze jest coś do zrobienia. Priorytety ciągle się zmieniają... A my stoimy w miejscu.
Z czego to wynika? Czujemy się zbyt pewnie? Nie zalezy nam? 
Czy naprawdę jest nam wszystko jedno co się stanie? Czy kogoś zyskamy, stracimy, czy ktoś będzie przez nas płakał czy się śmiał? Czy naprawdę az tyle w nas egoizmu? No i czego tak właściwie chcemy od życia?

Coraz częściej zastnawiam się nad tym czy uczucia są stałe, czy moje uczucią są stałe, wszystko zmienia się w zależności od sytuacji, humoru, dnia, chwili. To co napisałam kilka dni temu, po przeczytaniu dzisiaj wydaję mi się takie bezwartościowe, bez przesłania i odzwierciedlenia w rzeczywistości, nie wiem czy chcę kierować się tyko emocjami jakie w danej chwili mną władają... 

Ktos, kto przezył więcej, więcej doświadczył i więcej widział stwierdziłby pewnie, że mamy wszystko. Ze mamy więcej, niż on byłby w stanie sobie wyobrazić. Więc dlaczego tego nie doceniamy? Dlaczego nie potrafimy się cieszyć z tego co daje nam los? Ciągle chcemy więcej i więcej. Ignorujemy rzeczy ważne i marnujemy czas na pierdoły, które nam nic nie dadzą. Przecież nie przytulisz się do nowego komputera, a w tak wielkim domu SAM możesz się jedynie zgubić lub zwariować. Więc po co Ci to wszytsko? 
Czy naprawdę emocje nie grają już żadnej roli? Kiedyś były priorytetem, teraz nic nie znaczą. Dlaczego nie ma czegoś pomiędzy? Etapu przejściowego? Czegokolwiek? 
Nie chcę chyba żyć juz na tym świecie. Coraz mniej rozumiem. Coraz mniej chce. Coraz mniej oczekuje. W coraz mniej wierzę. Coraz mniej się uśmiecham. Coraz więcej płaczę. 

Jakaś nieopisana wewnętrzna pustka coraz bardziej mi doskwiera, za dużo niespełnionych marzeń, które nie będą już nigdy miały okazji się urzeczywistnić. Utracone nadzieje...na każdym kroku. Paradoksalnie nie boli mnie to co się działo w moim zyciu, nie żałuje przeszłości, ANI CHWILI, ciesze się z każdej pojedyńczej emocji. Zarówno pozytywnej jak i negatywnej. Najbardziej żałuję tego, co mogło być, ale nie było. Bolą mnie niewykorzystane szanse. Mogło być tak pięknie, mogło byc zupełnie inaczej... Mogło być też gorzej, jasne. INACZEJ. Ciekawość niespełnionej przyszłości trwa we mnie nieustannie. 

Zastanawiam się czy moja hierarchia pobocznych wartości nie zmienia się zbyt szybko, bohaterowie mojej bajki przeistaczają się w zupełnie nowe postacie, nie wiem czy to czas stara się mnie przegonić czy ja próbuje dogonić upływające dni i dostosować się do rzeczywistości? dużo się dzieje, kosmos wewnętrzny i zewnętrzny, aczkolwiek ważne jest to, że jeszcze nie straciłam siebie.

Przestałam myśleć nad tym co będzie kiedyś, z mojej czasoprzestrzeni wymazałam obraz przyszłosci, chociaż nie, jest ten jeden, jedyny obraz, który coraz szybciej się do mnie zbliża, jest na tyle blisko, że czasami mogę już go poczuć, zasmakować, następnie zdać sobie sprawę z tego, że to jest to na co od zawsze czekałam.

<3

`Milczenie to tekst, który niezwykle łatwo jest błędnie zinterpretować`
Julian Tuwim.