472.

Czuję, jakby z nas uleciał czas
I że tylko ktoś nowy na pozór podklei metki.
Więc chwytam ją za szyję,
Ona w twarz wbija paznokcie
I zanim ogień ust połączą sople,
W jej oczach zobaczę Ciebie i pewnie się cofnę
Dysproporcje, dysproporcje, dysproporcje, dysproporcje...

Gdy zaczynam bać się, że Cię stracę Ty przestajesz, a gdy ja przestaję,
Ty zaczynasz i co dalej mam?
Nienawiść i miłość, przeplatane, przechlapane, także znów nie wiemy czy to przetrwa, czy to przerwać, ale ja
Ja wybrałem bez zastanowienia i stało się, krótka przerwa tym razem zmieniła się w na stałe. Wiem.
I tak boje się, że Cię zastanę z kimś i nie zaczepię i zostanę tu zastanawiając się kim jest dla Ciebie.
Albo może się wyjebię na to i nie zauważę i gdzieś w morze wrzucę Ciebie, będziesz gdzieś tam w memuarze
Ukryta między kartkami, tam gdzie nigdy nie patrzę, bo wspominam nasze strony w nim przeżyte jedynie płaczem.
Nie, nie płaczę, może czasem no a z czasem coraz rzadziej, to już radzę sobie lepiej odkąd nie jesteśmy razem.
To jest kłamstwo, ale często graweruje je w psychice. Żeby zasnąć i mieć gdzieś to chociaż wcale mi nie idzie.

Może tęsknisz, ja też tęsknie.
Rozjebałaś serce mi na części pierwsze jakieś milion razy milion razy więcej, więcej.

Chciałbym też usłyszeć Twój głos. Prawie zapomniałem jak brzmi.
Chociaż prawdę mówiąc nie wiedziałbym co powiedzieć mam Ci już.