42.

Na tę chwilę wystarczy mi to, że ktoś we mnie uwierzył i postanowił dać mi szansę, stanąć za mną. Niezależnie od tego, jaki będzie wynik, zrozumiałam, że dla niektórych ludzi mogę być coś warta. Właśnie dlatego zamierzam walczyć dalej. Przegrane uczą więcej od zwycięstw. Największy smutek poczułam nie w związku tym, że może mi się nie udać. To nieważne. Czułam ból, gdy wspomniałam o tym mamie i jej obojętny ton, gdy odpowiedziała no dobrze. Nic. Żadnego wsparcia. Żadnej radości, że mogę osiągnąć coś więcej. Żadnego pytania, co mogłabym jeszcze zrobić, żeby zwiększyć swoje szanse. Nic. Właśnie dlatego nie powtórzyłam tego nikomu więcej. Chociaż chciałam powiedzieć o tym tacie to bałam się podobnej reakcji. Poza tym nie zamierzam powiedzieć mu nic po słowach, że nie znam życia&. To cholernie niesprawiedliwe, bo żadne z nich nie wie, co przeżywam każdego dnia! Jak w szkole podstawowej musiałam sobie radzić z wyzwiskami rówieśników, jak traciłam przyjaciół jeden po drugim, bo każdy z nich mnie zawiódł, jak przejechałam się na ludziom, którym ufałam, jak codziennie mierzę się z obgadywaniem w pracy, jak każdy facet mnie oszukał, a byłam w stanie oddać mu całą siebie, zrezygnować ze swoich planów i wielu rzeczy, żeby stworzyć stabilny związek i założyć rodzinę. Nie, nie znam życia, bo przecież to są rzeczy nieistotne. Może nie znam życia, ale mam uczucia, które łatwo zranić. Może mam depresję, ale to też wymysł, bo przecież według nich cierpią na nią tylko ludzie, którzy mają powód czuć się źle, którzy przeżyli jaką traumę.