Góry moje, wierchy moje

Długo zastanawiałam się jak zacząć i jakie zdjęcie tu zamieścić. W końcu zadecydowałam -  GÓRY ... jak mi ich brak! Nie mogę doczekać się kiedy powrócę do tych... zielonych szlaków tętniących życiem. :-)

Właściwie nie wiem dlaczego założyłam tego bloga. Już dawno nie prowadziłam internetowego pamiętnika. Może obudził się we mnie stary sentyment?  Wiem jedno - brakuje mi czegoś. Jakby jakiejś cząstki ... Nic to.

Matura w tym roku, oceny już wystawione i znów nasuwają się 'poważne' przemyślenia egzystencjalne [ tzw. turn ON ].

Wakacje zapowiadają się niesamowicie . Pozostało tylko  Zakuć,  zdać,  zapomnieć  i... wolność :-)))

Najdłuższe wakacje mego życia będą INNE. Będą c-u-d-o-w-n-e-!  I spontaniczne.

O.

Koniec pierwszej norki...  notki! I już się język plącze.

Czołem.

P.S. chyba nie potrafię się już zwierzać.

Nawet na blogu, a co dopiero ludziom.

-,-

Od jutra wielkie zmiany.