Tak szczerze to ni chuja nie wiem co mam tu napisać.

Nie potrafię już przelwać tak łatwo uczuć na papier (w przenośni oczywiśćie)

Kiedyś to było łatwe, dziś nawet swoim bliskim ciężko mi powiedzieć co lezy mi na sercu.

W sumie co ja pierdolę , od zawsze miałam problemy z wygadaniem sie o poważnych sprawach.Kiedys były to malutki problem,dziś już zamkniety rodział.

Nie lubie być zależna od innych osób, nie lubie też martwić innych.
Dlatego radze sobie sama.  A moi przyjaciele i rodzina wspierają mnie w tym??
Chyba tak moge to określić choć nie jestem pewna. 
Źle, oni wierza we mnie.

Wierzą w moją siłe. Ponieważ wiedzą ze przetrwam wszystko. 
A ja wiem ze mam ludzi którzy wierzą w moją siłe i wole walki o zycie.
Wiem ze mnie kochają a ja ich kocham.

I wiem tez to ze wrazie czego zawsze moge sie zwrócić do nich i vice versa.

Jest to wspaniałe uczucie.

Wiedzieć ze ma sie do kogo wracać.

Dziś żyje życiem pięknym? Chyba tak.
Dogaduje sie z rodziną. Smiejmy się. Czuje po prostu że teraz, w sumie juz od paru miesiecy jestesmy prawdziwie 

zgraną rodziną. Mam przyjaciół, mała garstkę ale wyjątkową i godną zaufania.

W jakiś dziwny sposób można powiedzieć ze zyje szcześliwie?
Chyba jestem szczesliwa. :D