Siedząc w czterech ścianach, przykładając dłoń do okna szukam samej siebie. Wszystko dzieje się zbyt szybko. Myślca, czy to moje życie nie jest niczyje,  czy to ja wybrałam sobie dno z którego nie potrafię wyjść . ? Jedyne czego potrzebuje, by zmierzyć się z lękiem i strachem jest uczucie które uszczęśliwia.  Idąc zmęczona i zagubiona nie chce by ktokolwiek mnie znalazł. Wiec wybacz mi bo zapomniałam drogę do domu. I powiedz,  ze nie będę nigdy wystarczająco dobra. Czasami trzeba spaść zanim się poleci. Nie budź mnie jeśli śpię . Bo nie zniosę myśli ze ten świat mnie zmienił nienawidzę, tego kim jestem dzisiaj. Porzuciłam swoje serce i dusze , nie wytrzymuje w tym stanie .Możesz spytać się mnie : Czy powiedziałam wszystko co chciałam . ? Kim teraz jestem . ? Czy ten świat rozerwał mnie .? Czy broniłam się przed tym ? Ale nie odpowiem ci na to. Powiem chodź weź to co chcesz. Czy tylko po to żyjemy .? Nie, jesteśmy zachłanni chcemy coraz więcej. Ktoś stworzył mnie nienawidzącą swoich myśli zadawającą wciąż inne pytania. Wiec mogę próbować być perfekcyjną,  lecz próbuje być teraz fałszywą . ? Wiec wybacz , czasami muszę pomyśleć, ze żyje. Zawsze wszystko można zmienić, ale zapamiętam sama do niczego nie dojdę. To co czułam w sercu było prawdziwe . Kiedy otworze oczy mama nadzieje, ze znajdę odpowiedz na to kim jestem . ?