Sama tutaj i sama na tej planecie. Sama w głowie, i w sercu sama. Sama wszędzie, przez cały czas od kiedy pamiętam.Sama z przyjaciółmi, w rodzinie i w pokoju pełnym ludzi. Sama, kiedy się budzę i sama każdego pieprzonego dnia kiedy nastaje ciemność. Jestem sam na sam ze strachem. Boże, nie chce być sama. Nigdy nie chciałam. Kurewsko tego nienawidzę. Nienawidzę tego, że nie mam do kogo zadzwonić, z kim porozmawiać, nienawidzę tego, że nie mam nikogo, kto mnie potrzyma za rękę, obieca, że wszystko będzie dobrze, choć sam w to nie wierzy. Nienawidzę tego, że nie mam z kim dzielić moich planów, marzeń, nadziei, nie znoszę tego, że nikt mi nie mówi, że kiedyś je odnajdę. Nienawidzę tego, że kiedy krzyczę, a krzyczę jak opętana, to krzyczę w pustkę. Nienawidzę tego, że nie ma nikogo, kto mógłby to usłyszeć i kto nauczyłby mnie jak przestać. Nienawidzę tego, że ten, do kogo się zwróciłam zabiło mnie, zabija albo jeszcze zabije. Nienawidzę tego, że przecież kiedyś umrę. I umrę sam na sam z przerażeniem. Niczego nigdy bardziej nie pragnęłam, niż bliskości drugiej osoby. Poczucia, że nie jestem sama. Próbowałam wielokrotnie zabić samotność przy pomocy kogoś innego, ale nie działało. Byliśmy razem, i byliśmy blisko, ale nieważne jak blisko siebie byliśmy to zawsze byłam sama. Wyczuwali tę samotność i właśnie to sprawiało, że szli w moim kierunku. Kiedy próbowali, uciekałam lub robiłam wszystko, żeby zniszczyć to, co do siebie czuliśmy. Kiedy chcę szybko biegać, to potrafię, a destrukcja zawsze szła mi dobrze. Żaden z nich nie zamieniłby ze mną dzisiaj słowa. 

Ps to tylko notka