"Jes­teś tu, od­czu­wam szczątkową obec­ność Two­jej oso­by. Czy­tam lis­ty, Twe słowa ociekające gorącym luk­rem spływają mi po pal­cach. Ob­li­zuję je, by przy­pom­nieć so­bie brzmienie głosu, głosu, który po­kochałam miesiące te­mu. Pa­miętam. Tak wiele tu Ciebie bez Ciebie. Mów, że tak będzie le­piej, że nasz niebyt jest naszym wspólnym szczęściem. Kocha­ny, nie wierzę, nie tym ra­zem. Ot­chłań tęskno­ty pochłania mnie bez reszty, zab­ra­niając ufać, że krok do tyłu może być tym pos­ta­wionym w przód. Wrócisz tu. Jeśli ja te­raz umieram bez Ciebie Ty mu­sisz gasnąć be­ze mnie. A prze­cież nie prag­niemy śmier­ci za życia. Za bar­dzo kocha­my ciepłe, zielo­ne wios­ny i słoneczne, bez­tros­kie la­ta, by cie­szyć się po­wol­nym ko­naniem. Mil­cze­niem ust swoich poz­wa­lam krzyczeć ser­cu. Niech usłyszy je cały wszechświat, niech przy­niesie nocą do Twych snów mo­je daw­ne uśmie­chy. Przy­pom­nij so­bie wspólną ciszę o 4 nad ra­nem, ma­zur­ski wschód słońca, wie­czor­ne szep­ty niosące nieśmiałe wyz­na­nia. Spójrz nocą w zapłaka­ne, niebies­kie oczy duszy mo­jej i poczuj tęsknotę przeszy­wającą na wskroś. A o świ­cie wstań, wy­rusz w da­leką podróż i stań w drzwiach ciem­ne­go od smut­ku po­koju. Weź mnie w ra­miona, obiecując tym sa­mym, że re­gular­nie będę mogła szu­kać w nich ciepła i miłości. Naszej miłości. Jeżeli mnie kochasz, wrócisz- bez względu na to, czy będę ja."