`Daj mi żyć, daj mi swobodnie iść drogą, pozwól mi być kimś a jednocześnie sobą.

`Pokaż mi swoje granice. Będę łamać każdą z nich.

`Potrzebujemy czegoś, co oderwałoby nas od monotonii, a tym czymś jesteśmy właśnie my i to, co dzieje się między nami.

`I po raz pierwszy czuje, że mogłabym przetrwać całe to piekło, tylko po to by móc trzymać Cię za rękę.

`Za często chcemy tego, czego nie możemy mieć. Pragnienia łamią nam serce, męczą nas. Pożądanie może rujnuje nam życie, ale jeśli chodzi o pragnienia, najbardziej cierpią ci, którzy nie wiedzą, czego chcą.

`Tu z każda kroplą deszczu znikają czyjeś marzenia, te małe i wielkie tak los nas nie docenia. Tak los nas zmienia, by iść utartą drogą, a to o czym śniliśmy nocami zostawić za sobą. Przecież ja też je trzymam w dłoniach mając nadzieję, że są tu po coś więcej niż żeby wkopać je w ziemię, w szklanej butelce, zapomnianej na amen, bo przecież żyją w nas te nigdy niewypowiadane.

`Spełniając marzenia innych swoje odkładamy w cień...

`Mo­je szczęście mie­szka bar­dzo da­leko ode mnie, lecz po­mimo tej od­ległości czu­je ze jest bar­dzo blis­ko mnie.

`Błagam, bądź przy mnie, niezależnie od pogody i chwili, niekoniecznie fizycznie, ale mentalnie.

`I to szczęście, gdy nie widzisz ko­goś ty­le cza­su, a przez te kil­ka dni, które spędza­cie ra­zem, mi­mo cza­su i od­ległości, wciąż, w każdej mi­nucie dos­trze­gasz miłość w Je­go oczach, która da­je siłę na ko­lej­ne kil­ka miesięcy.

`Nie wierzę w miłość czy za­kocha­nie od pier­wsze­go wej­rze­nia, wierzę w zaurocze­nie. Wierzę, że zacznie się od zaurocze­nia, a po­zos­ta­nie kiedyś miłością, lecz od ra­zu za­kochać się nie możemy, co do­piero uz­nać to za miłość. 

`Tylko gwiazdy znają los człowieka. Wysoko z nieba wiem, że ktoś tam patrzy.

`W sumie wszystkich mam w dupie, jaram się tylko Tobą.

"Pierwszy raz byliśmy tak blisko siebie, z dala od ludzkich spojrzeń, zdani tylko na łaskę własnych instynktów. Pomyślałam o tym przymykając oczy. Poczułam każdy milimetr kwadratowy swojej skóry, ogarniające ciepło, oczekiwanie, zatrważającą świadomość jego obecności... Była w tym wszystkim jakaś bezwzględność, bo nad żadnym z doznawanych wrażeń nie umiałam zapanować. Umiałam tylko pytać samą siebie bezwzględnie u uporczywie: czy to jest miłość? Czy to jest właśnie miłość?"