MAG DRAG

Byłem kiedyś w tym kościele.

Siedziałem pod ścianą zaraz przy wejściu i patrzyłem w sufit.

Jedyne oświetlone miejsce. Reszta w mroku.

Bardzo nastrojowo, prawda.

Kazanie było strasznie długie i strasznie nudne.

Ławka twarda jak cholera.

I zimno chyba też było. Nie, to było lato.

Msza dobiegła końca, ale że była to msza uroczysta, specjalna, z okazji,

nastąpiły po niej różne dodatkowe modlitwy przy bocznym ołtarzu.

Na koniec chór od Urszulanek zaczął śpiewać pieśń.

Stał dosyć daleko ode mnie, i to jeszcze w zakamarku, bo w bocznym skrzydle transeptu, tak że nie

rozumiałem słów. Słyszałem tylko melodię. Płynna fala muzyki, zgodna z lotnym dymem kadzidła.

Trochę mnie to zdenerwowało, bo skoro zaplanowali taki występ mogli postarać się o odpowiednie

nagłośnienie. Zapewne pół kościoła tak samo źle ich słyszało jak ja.

Tak więc płynęła ta czarodziejska pieśń bez słów przez nawę, odbijając się od wszystkich wnęk w ścianach,

a my wszyscy, którzy tam byliśmy, staliśmy i słuchaliśmy.

Aż melodia zmieniła swój charakter.

I jedna pani zaczęła cicho nucić drżącym głosem.

A potem jeszcze jedna pani, i jeden pan.

I jeszcze jeden, i jeszcze jedna.

I tak coraz więcej ludzi, którzy koło mnie stali, a wcześniej tylko słuchali wraz ze mną.

I nagle cały kościół zaczął śpiewać szeptem

- tak właśnie: śpiewać szeptem -

"czerwone maki na Monte Casino".

To było coś niesamowitego.

A dla nich wszystkich było to bardzo ważne.

Poczułem to.

Było to w rocznicę bitwy pod Monte Casino,

rocznicę ofiary wielu żołnierzy.

A tę pieśń, w tym kościele,

śpiewały ich dzieci.

***

"Wszystko robi sam."