312. You so know me. cz. 23

- Nie Ney, ty masz dziewczynę. 

- Ale..     Przerywam mu. 

- Nie ma żadnego ale, tak nie może być, myślisz dlaczego Ci nie powiedziałam że ja żyję, nie chce Ci niszczyć życia, znalazłeś sobie dziewczynę, fakt wygląda jakby pracowała w burdelu, ale to twoja decyzja. Ponoć jest inna ode mnie i to Ci się w niej podoba, więc bądź z nią. 

- Ale ja chciałem żeby ona wypełniła pustkę po tobie, ale teraz ty jesteś, żyjesz. Ja nigdy nie przestałem Cię kochać, jesteś moją jedyną miłością.      Pogłaskałam go po policzku. 

- Oj Ney wiesz że ja Cię też kocham, ale ja nie chce być jeszcze bardziej zraniona.      Odpowiadam cicho i smutno. 

- Ale ja Cię już nie zranię.     

-Nie możesz być tego pewny, przykro mi, ale możemy zostać tylko przyjaciółmi, tylko dlatego że jesteś ojcem mojego dziecka. 

- Ja się tak łatwo nie poddam. 

- Masz dziewczynę z nią wiąż przyszłość. 

- Moją przyszłością jesteś ty.     Mówi i znów mnie całuje. Odpycham go i wychodzę szybko na korytarz i schodzę po schodach, w kuchni spotykam mamę. 

- Córciu coś się stało ? Masz zmartwioną twarz.    Podchodzi i mnie przytula. 

- Mamo nic mi nie jest, po prostu wystraszyłam się jak zobaczyłam małą we krwi.

- No dobrze, chcesz się czegoś napić ?   

- Nie dzięki, pójdę do gości.     Uśmiecham się do niej i wychodzę. Podchodzę do Ani i Caro. One milkną gdy mnie widzą. 

- Coś się stało ?     Pytam. 

- Nie, nie. 

- To dlaczego przestałyście rozmawiać, gdy ja przyszłam ?

- Bo już skończyłyśmy rozmawiać. 

- Ahm.

____________________________________________________________
Nie wiem czy teraz jeszcze coś dodam, bo zaraz jadę z mamą do sklepu meblowego.. 
W końcu zabierają się za mój pokój. xdd 

Okej idę jeszcze pisać. :)