;/nieufamnieuufam

"O wielu rzeczach się mil­czy, o wielu za­pomi­na, in­ne od­sta­wia na bok, in­ne zaś wyk­pi­wa..."

Usiadła sa­mot­nie na ław­ce przed do­mem, pat­rzyła w niebo szu­kając od­po­wie­dzi na nur­tujące ja py­tania. Chciała wie­dzieć dlacze­go to właśnie spot­kało jej rodzinę, ja­ki to miało cel? Dlacze­go do­piero te­raz pos­ta­nowiła je­mu zaufać? A te­raz kim On właści­wie dla niej był? Myśli kłębiły się jej w głowie, a uczu­cia wi­rowały w ser­cu. Nie wie­działa co ma myśleć, co zro­bić. Wie­rzyła... wie­rzyła, że wszys­tko ja­koś się ułoży, że wszys­tko wróci do nor­malności. Chciała cza­sami przes­tać myśleć , wyłączyć się... chciała, ale nie mogła, z resztą co by to zmieniło? Wie­działa że nie może się pod­dać, pow­tarzała so­bie, że in­ni mają gorzej i się nie pod­dają, idą da­lej, przed siebie mi­mo wszys­tko. Chciała się nie pod­da­wać, chciała też być pod­porą dla in­nych, bo wie­działa co to znaczy nie mieć się ko­mu wypłakać w rękaw, przy­tulić, zna­leźć opar­cie.

Mam już dosyć ja się poddaje . ;/