Dla tych którzy nie lubią siebie

Najpierw patrzysz w lustro
źle Ci z tym co widzisz,
każdego milimetra
swego ciała się wstydzisz.

Walczysz z tym rok, pięć,
aż padasz z sił zupełnie.
Pocisz się i trudzisz,
starasz tak niezmiernie.

Ciągłe te ćwiczenia, 
i ciągłe przysięgi, wyżeczenia
i jeśli zjesz choć trochę,
wyrzuty sumienia.

To dręczy, męczy boli,
kiedy patrzysz na inne,
zajadające batony, czekoladę
od tak niewinnie.

To zmienia się w obsesję,
obsesję niejedzenia
i kiedy się oglądasz,
tracisz ideę istnienia.

Żyjesz tylko po to, 
aby się odchudzać
do ciągłej pracy
organizm pobudzać.

Do tego tabletki
wciąż przedawkowane,
wypadają włosy
tak sfatygowane.

Nieodżywiona,
niszczy się też cera,
wyglądasz zaraz
jak zza światów sfera.

Lecz Tobie jest z tym dobrze,
bo chudniesz co nie miara.
Już połowa wagi
zrzucona będzie zaraz.

Ważysz już czterdzieści
przy wzroście 160.
Ten sukces Cię przerasta
a efekty cieszą.

Nikogo nie słuchasz, 
że wyglądasz strasznie.
Przecież o to Ci chodziło
no o to, no właśnie.

Jednak to za mało,
znów w dwa dni pięc kilo.
Idziesz ulicą, 
tak lekko, że aż miło.

Lecz jeszcze to za mało,
brniesz w dalsze odchudzanie,
nie słuchasz mamy, przyjaciółek,
po prostu gwiżdżesz na nie.

Aż w końcu nic nie jesz,
tak Ci z tym dobrze,
nic nie czujesz i nie wiesz,
że niedaleko Twój pogrzeb.

Nie możesz wejść po schodach,
bo ciemno przed oczami.
Tak bardzo jest Ci ciężko
i padasz z zakupami.

A w siatkach tylko sok
i dwa litry wody,
starczyło by na miesiąc
tylko dla ochłody...

Gdy budzisz się w szpitalu
lekarze każą jeść.
A Ty nadal nie chcesz,
bo gruba i cześć.

A 40 kilo na wadze
a w lustrze widzisz grubą.
Skóra na Twych kościach
dla Ciebie była chlubą.

I nie jesz nadal nic
aż w końcu słabniesz całkiem,
słaniasz się w ramiona matki,
swoim drobnym ciałkiem.

I tylko jeszcze mówisz:
-"tak dobrze mi było".
Szkoda tylko,że
tak szybko się skończyło.

Źródło: 

http://anoreksja-zycie-na-wadze.blog.onet.pl/1,CT47478,index.html

Pamiętajmy gdzie jest granica...