wywód.

pora wrócić do pisania

emocji zbyt dużo jak na moja głowę

tyle wydarzeń, tyle zmian

a wszystko we mni tkwi

staram się to ukryć, bywa ciężko

smutki, uczucia i żale schowałem w środku

głeboko, by nikt ich nie wyciągnął

tyle tego jest, a ja to zgniotłem

i wyrzuciłem do metaforycznego kosza

i zamknąłem na klucz

nie ma przepisu na życie, a szkoda

może wtedy wiedziałbym, co mam robić

bo teraz stoję na rozstaju dróg

a mapy nie ma i nigdy nie było

skąd mam wiedzieć jaką drogę obrać

chce tylu rzeczy, a tak malo mogę

setki dylematów, tysiące możliwości

gdzie sens w tym wszystkim

czasami mam ochote uciec, schować się

odciąć od wszystkiego i nigdy nie pokazać

ale nie mogę tak, brakowało by mi wszytkiego

tak mam przynajmniej odrobinę tego

mych pragnień, marzeń, ale to mało

nie dostanę wszystkiego, mam tylko to

codzienność i jej problemy

mimo wszystko czasami mnie to cieszy

mam przynajmniej czym się zając

i nie bić się z myślami co chwila

nie wiele jest sensu w moich wewnętrznych wywodach

a i tak ich potrzebuję

choć staram się unikać

jestem jednym wielkim paradoksem