staree, kiedy nie było jeszcze tak żałośnie.

kiedy ludzie trochę bardziej się szanowali.

kiedy nie było słowa nienawidzę i nie było chorych fejsbókowych związków.

kiedy człowiek chciał dobrze dla wszystkich.

kiedy to nie było wywyższenia, nie panowała komercja.

kiedy określenia dorosły, można było powiedzieć o osobie która ukończyła 18 lat.

wtedy nikt nie był do nikogo porównywany, a słowo przepraszam ratowało każdą sytuację w życiu.

nikt nie obrażał się na nikogo o byle co, nikt nie myślał o samobójstwie.

a państwem rządził normalny człowiek.

wtedy nie można było powiedzieć że piękne są tylko chwile, bo pięknie było cały czas.

wtedy można było mówić o prawdziwej miłości.

ale prawdziwą miłością dażą się tylko moi rodzice, którzy mimo rozłąki na tyle lat, znowu potrafili stworzyć coś pięknego.

Mimo tylu lat spędzonych razem, nadal odkrywają siebie na wzajem, dalej dowiadują się o sobie nowych rzeczy.

Potrafią razem zdziałać cuda, spełniają każde moje marzenie, znoszą każde urojenie i tak na prawdę to oni uczą mnie jak przejść przez ten świat, nie bez problemowo, bo jak uważa mój tata problemy sprawiają, że się rozwijamy i widzimy że tak na prawdę możemy tak dużo. On uważa że warto spełniać każde marzenie, mial jedno, własciwie dwa i obydwa się spełniły.

Chciał mieć dzieci z którymi będzie mógł porozmawiać o wszystkim i rozmowa nie będzie ograniczona, wręcz przeciwnie opowiada mi o swoich partnerkach w życiu o swoich przeżyciach nawet tych seksualnych to sprawia że jest między nami nieurwana więź, którą przez te dwa lata naprawialiśmy. Chciał też mieć coś swojego, czym mógłby kierować, co przynosiłoby mu dochód, ale było też spełnieniem i też się udało.

Moja mama chociaż może czasami nie wytrzymuje z masą pomysłów które on ma, to nadal codziennie mówi mu, że go kocha.

Najpiękniejsze jest to, że się go w żadnej sytuacji nie wstydzi, nawet wtedy kiedy miał największe problemy, był uważany za nikogo, zabrali mu wszystko ona poszła przytuliła go przy wszystkich i powiedziała że go kocha.

Wiem, że oni to czytają, dlatego to piszę.

Kocham ich za to, że czytają mojego photobloga, mojego bloga, oglądają moje filmiki na yt.

Kocham ich za to, że mogę im zaufać, powiedzieć co mi leży na sercu, poprosić o pomoc.

Nie wyobrażam sobie dnia bez nich, to tak jakby spać na łóżku, którego się nie ma.

Dziękuje nawet za tego brata ;*