carpe fucking diem , baby
Dodano: 30 LIPCA 2012
Leżałem w mętnym świetle, a ciało moje bało się nieznośnie, uciskając strachem mego ducha,
duch uciskał ciało i każda najdrobniejsza fibra kurczyła się w oczekiwaniu, że nic się nie
stanie, nic się nie odmieni, nic nigdy nie nastąpi i cokolwiek by się przedsięwzięło, nie
pocznie się nic i nic. Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości,
krzyk biologiczny wszystkich komórek moich wobec wewnętrznego
rozdarcia, rozproszenia i rozproszkowania. Lęk nieprzyzwoitej drobnostkowości i
małostkowości, popłoch dekoncentracji, panika na tle ułamka, strach przed gwałtem, który
miałem w sobie, i przed tym, który zagrażał od zewnątrz - a co najważniejsza, ciągle mi
towarzyszyło, ani na krok nie odstępując, coś, co bym mógł nazwać samopoczuciem
wewnętrznego, między cząsteczkowego przedrzeźniania i szyderstwa, wsobnego prześmiechu
rozwydrzonych części mego ciała i analogicznych części mego ducha.
Komentarze
Zarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika thephantom.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
