Po odczytaniu aż albo zaledwie siedmiu kart tego oto Pb, dochodzę do wniosku, że mam problem z opisywaniem pozytywnych emocji. Tych ostatnich zwłaszcza, sprzed kilku miesięcy. Rozważania na temat tego jak jest źle, bądź jak pięknie mogłoby być, gdyż  (tak jest w mojej głowie)- wychodzą mi prawie doskonale. 
Mogę też stwierdzić, że wszystko w naszym, a może jednak tylko moim życiu, pierdoli się w najmniej oczekiwanym momencie, gdy w ogóle się tego nie spodziewam,( bo przecież- jest za dobrze by mogło się spieprzyć)
U mnie bądź co bądź  sporo się dzieje.  Dziś się uśmiecham, wieczorem wrzeszczę, rano budzę się szczęśliwa za to po południu płaczę.  Heh.
Przypadkowe wydarzenia, na które nie jestem przygotowana, często rozpieszczają mnie swoją obecnością. O dziwo jednak te nie zamierzone, nie wyczekiwane sytuacje w większości przypadków przynoszą ze sobą coś lepszego,  a w pakiecie też  coś ekscytującego i podnoszącego poziom adrenaliny- co  w odpowiednich proporcjach kocham i o co chyba często zabiegam.
Miłość i przyjaźń mają w moim życiu cholernie wysoką pozycję, w zasadzie to stoją na przysłowiowym pudle.
A ludzie.. Ludzie i tak ostatecznie odchodzą&

TO BY BYŁO NA TYLE. TUTAJ. W TYM MIEJSCU.

Myślę, że czas zamknąć tę książkę.  Nie warto dopisywać tu kolejnych rozdziałów. Niech to będzie moja ostatnia retrospekcja. Ostatnie rozliczenie z przeszłością, tym co było i nie wróci.
Kolejny zbiór moich myśli przemyśleń niebawem i tak pewnie powstanie. Przecież nie umiem żyć bez marudzenia, wspominania, głośnego zapominania, rozpamiętywania- mogę sobie jedynie życzyć, by zestaw nr 2, był jednak obfitszy w te jak najbardziej pozytywne retrospekcje .

Chciałabym na wieczną ,trwałą pamięć nauczyć się żyć szczęśliwie dzisiaj, a nie uszczęśliwiać się przykrymi wspomnieniami wczoraj.
Tak więc do zobaczenia (pewnie nie z wami wszystkimi) w moim dużo bardziej błękitnym dziś niebie, które postaram się wam najlepiej jak tylko można, przedstawić.

ed.

http://www.photoblog.pl/#takbliskochmur