Jestem. Po prawie miesiącu nieobecności wróciłam. Na chwilę, bo czeka mnie nadrabianie zaległości z pracą licencjacką, ale jestem.

Męczyłam się z potęęężną grypą, która właściwie do końca jeszcze nie przeszła.

Uwielbiam mojego mężczyznę, ale moment, w którym wsiada do autobusu, żeby pojechać na dworzec, jest jednym z najmniej przyjemnych. Powoli moje żyły wypełnia uczucie bezradności i samotności. 

Wracam do moich ukochanych czterech poznańskich ścian i siadam do biurka. 

Witaj moja codzienności, męcząca mnie Jego nieobecnością!

Jednak wiem, że to wszystko jest dla nas, dla naszej przyszłości. 

Jesteśmy od siebie odzdzieleni kilometrami, uczymy się i pracujemy,

żeby po tym wszystkim było coś naszego wspólnego, własnego,

żeby stworzyć nasz osobny mały świat pełen szczęścia i rodzinnego ciepła. 

Wiem, że nie zabraknie mi przy nim niczego. Jest najbardziej troskliwą istotą na Ziemi i nadal mnie zaskakuje.

Po takim czasie! Kiedy 8 marca przyjechał do mnie z Wrocławia o 22:30, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. 

Gdzie on o tej porze znalazł różę, i to tak piękną? I w dodatku zdążył mi już kupić moje ulubione lody!

Rozpieszcza mnie i tuczy tymi pysznościami. 

Moje życie przy Nim nabiera najpiękniejszych barw świata...