Nadajcie memu życiu barw.

Za szybko dorosłam. A to tak bardzo boli.

Już nie wiem, co ze sobą zrobić.

Chcę mieć znowu te pięć lat; iść do szkoły, czekać w świetlicy aż odbierze mnie tata, wrócić do domu i beztrosko bawić się na dworze.

Chcę nie rozumieć...

A wszystko dlatego, bo wspomnienia się na mnie rzuciły hurtem, dawne czasy wróciły.

Może to i głupie, ale DB jest dla mnie w tej chwili jak świętość - zawsze było świętością. Na tym się wychowałam i tym żyłam. A teraz znowu tym żyję.

I gdyby powiedzieć coś złego, to tak, jakby przekreślić moje dawne życie, tamten szczęśliwy czas.

Niech to wszystko cholera weźmie.

Zatrzymajcie mnie.

Zatrzymajcie czas.

Niech to wszystko choć na chwilę stanie w miejscu.

Jestem jeszcze dzieckiem, zupełnie bezradnym dzieckiem.

Nie dam sobie rady, nie wiem jak...

Tak bardzo boję się, co przyniesie jutro.

A obiecałam sobie, że nie będę płakać.