jestem żałosna, ja wiem. gubię się w sobie po raz enty,

przez długie dwa lata wypracowałam w sobie i opanowałam do perfekcji wręcz obojętność,

niezastąpioną w każdej sytuacji obojętność, która ratowała mnie przed wszystkim,

przed czym uciec chciałam,  potrafiłam sbie wmówić wszystko, w s z y s t k o .

a teraz w swoim murze, w tamie, jaką wokół siebie wybudowałam zrobiłam maleńską,

najmniejszą jaką się tylko dało dziurę, nie zdążyłam się obejrzeć, kiedy to wszystko przed

czym tak dobrze szło mi uciekanie rozsadziło ją w drobny pył.

tak naprawdę powinnam się cieszyć, przecież teraz powinno być tylko lepiej.

otóż nie, teraz zburzony został jedyny mur za którym mogłam się schować,

przed samą sobą, przed resztkami uczuć jakie we mnie zostały, przed resztkami sowjego człowieczeństwa.

co gorsze, zburzyłam go w gruncie rzeczy sama, już nie mam gdzie uciekać,

a znów dogonił mnie ten cholerny lęk, tylko dlaczego on jest szybszy ode mnie?

dlaczego pozwoliłeś mi zaufać?