ja fotograf.

Gdybym mogła , oddałabym całe swoje szczęście , tym którzy w swoim życiu mają go bardzo mało , szczególnie przez moją głupotę .

Dziś jestem nieobecna , siedzę , patrzę w ścianę . Coś karze mi krzyczeć , biec , robić cokolwiek by tylko nie milczeć . Cisza , która zabija . Mam zbyt dużo . Nic nie doceniam , nic kompletnie .. Zanam to wszystko w definicji , nie znam niestety w praktyce , bo ucze się na błędach ludzi , którzy mnie otaczają , nie na swoich . Mimo wielu ciężkich chwil i prób , ja nadal czuje , że nie zasługuję ani troche na to co mam . Dlaczego ci , którzy czekają na odrobine szczęścia nie mogą jej dostać ? Boże.. Jesteśmy tak beznadziejnie prości..

Ja nie potrafię opisywać tego co myślę , coś blokuje zbyt mocno . Zcisk gardła i żołądka .  W uszach tylko dźwięk dnia codziennego , w głowie tylko jedna melodia . Na usta pcha się ciągłe "przepraszam" , mimo że wiem , że to nic nie warte ..