377: Nigdy, nikomu, o niczym

O kilku "TYch".
Najpierw jesteś Ty. W rozmytych wspomnieniach. Nie przydzielę Ci wielu zdań. We wspomnieniach niestałych. Ty i ten Wasz brak czułości, jak gdyby nigdy nie istniała. We wspomnieniach stopniowo zanikających. Ty i jedyne co potrafię odtworzyć w pamięci - zapach. Z tymi wspomnieniami już się pogodziłam. Niewiele zależało ode mnie. W tym etapie mogę czuć się jeszcze bezbronna. Usprawiedliwiona.
Teraz. Dojrzałam już. Nie otrzymasz w moim życiu nawet epizodycznej roli.

To było wtedy, gdy dotknął mojego ciała. Kiedy przekazywał mi wiedzę. Magia umysłu. Żadnych śladów tego wydarzenia. Nie pozostał po nim ani jeden martwy obraz. Ciche, spokojne morze. Delikatnie falujące. Jakby po sztormie. Głucha, miła nieświadomość. Zdaję sobie sprawę, że odcisnął piętno na mojej niedorozwiniętej duszy. Dziecięca depresja. Stany emocjonalne, których nigdy ponownie nie doświadczyłam. Milczenie. Wewnętrzy dramat. Lecz wciąż mała, mająca prawo nie rozumieć, nie kontrolować. Usprawiedliwiona.
Teraz. Akceptacja wydarzeń. Słodka niepamięć.

I później pojawiasz się Ty, ze wszystkimi łzami, milionem słów i bombardowaniem miłością. Przemieliłaś mi poglądy i wtłoczyłaś z powrotem do mojej głowy z mnóstwem zmian i niepewności. Byłaś ważna, lecz ja też istotna się czułam. Wydawało mi się, że jesteśmy sobie potrzebne. Po czasie już nawet niezbędne. Zwariowałam na Twoim punkcie. Ja Twoim ratunkiem, Ty moim sensem istnienia. Teraz nie potrafię pojąć, jak mogłam się stać tak bardzo zależna. Podatna na słowa, gesty, obietnice... Aż stało się coś, do czego nie powinno dojść - zaczęłam myśleć w Twój sposób, zachowywać się podobnie. Bo wydawało mi się to właściwe. Odpowiednie. Prawidłowe. Lecz wówczas nie było już "mnie". Był ktoś, kogo nie chcę teraz znać. Ten ktoś zezwolił na przekroczenie zbyt wielu granic, nie miał własnych zasad i przekonań. Nie kłamał odnośnie uczuć - uwierzył złudzeniu. Efekty do dziś są odczuwalne.
Teraz. Słowa niczego nie zmienią. Życzę Ci szczęścia. Lubię Cię.