przepraszam.

Rok 2006, wrzesień, pierwsze dni 4-tej klasy podstawówki. Szkolny korytarz. "Nowa" w mojej klasie. Stoi samotnie w rogu i nie wie gdzie podziać wzrok. Obserwuję ją przez chwilę i decyduję się podejść. To najważniejsza chwila w moim życiu. Następnęgo dnia już wiedziałam: to nie będzie chwilowe. Czułam, że to będzie trwać wiecznie.

A teraz, po tylu latach, jedna noc i wszystko zepsułam. Piszę to ze łzami w oczach z mętlikiem w głowie i wielką skruchą. Te wszystkie lata są dla mnie niczym, nie dlatego, że nic dla mnie nie znaczą i mnie w ogóle nie obchodzą, wręcz przeciwnie, są dla mnie niczym ponieważ kilka lat to nic, jeśli oczekujesz wieczności. Czuję ogromny niedosyt. Chcę więcej. Chcę Twojego szczęścia i zawsze go pragnęłam, bo Cię kocham i zależy mi na tym, abyś była zadowolona z życia.  Tym się zawsze kierowałam i (chce żebyś to wiedziała) również to było moim celem tamtej nocy, ale nie myśląc trzeźwo chciałam dojść do niego nie tą drogą co trzeba.

Nie mam zamiaru się teraz tłumaczyć, chcę Cię tylko przerosić, nie śmiem nawet błagać o wybaczenie, bo wiem, że na nie nie zasługuję. 

Dziękuję Ci za naszą przyjaźń, która najwyraźniej <oczywiście przeze mnie, bo Ty nigdy nie zawiniłaś> dobiega do końca. Teraz już nie tylko oczy mam mokre od łez ale i to co zawsze noszę blisko serca (powinnaś wiedzieć o czym mówię), to co teraz mi strasznie ciąży i parzy moją skórę, ale nigdy, przenigdy się tego nie pozbędę, to mogę obiecać. 

PRZEPRASZAM...