Traktat samobójczy

Pod tą lokomotywę o okrągłym pysku za któą obłe wagony płyną

bez kłębów pary, bez latarni błysku, bez snopu iskier i bez boków tłustych

nie warto skakać, Anno karenino...

Choć za pociągiem śniezna chmura pyłu i kolejowe mosty jak dawniej nad torem

a szlaban samobójcom tarasuje przejście, ty Anno Karenino inną wybierz porę

i inne, Anno Karenino, wybierz sobie miejsce...

Tu ostatniego nie wypalisz papierosa, tu wszyscy dobrze wiedzą gdzie się jechać godzi,

dlatego nie ten bedzie chłodny wiatr we włosach i nie ten śmiercią twoją

rażony przechodzień...

Gdzie w plastikowym kubku rozpuszczalna kawa, gdzie semafor zarasta szarą szronu sierścią,

to, Anno Karenino, dziwna jest zabawa, nie szkodzi, że jak zawsze zakończy się śmiercią...

Jeśli umierać, Anno, jeśli - w wielkim stylu, gdzie jeszcze w takiej śmierci jest groza i patos,

bez tanich dekoracji, słów jak z wodewilu gdy hollywoodzką maskę odrzuci Tanatos...

I wtedy do tej łodzi - chłodny pieniądz w ustach - wejść można po krwi własnej czerwonym dywanie rozpostartym na torach, co w nieznane płyną.

Jeśli wierzysz - do piekła, jeśli nie - w otchłanie. Ale tylko tak, Anno, Anno Karenino...

luty, 2009