Stanął na progu, wpuszczając promyk źrenicy otulony delikatnym powiewem z jego warg. Spojrzeniem wywoływał podniecenie, choć jego wzrok utknął na przepalonej żarówce. Objął , Choć jego dłoń ciągle na zakurzonej klamce, Delikatnie, nie dotykając otworzył właz skamieniałej klatki piersiowej i wsunął perłę- emanującą rozbestwionymi skrami emocjonalnego pobudzenia, rozbryzgująca niepojęte promienie uniesienia realna fantazja w nierealnej rzeczywistości…. Nie doświadczał czynności , bezwolnej działalności własnych części ciała.... Myślał że ona nie poczuje gdy wbije dłonie w czaszkę i prześlizgując się przez natchnione życiem wnętrzności wyjmie tą perełkę, wychodząc zostawi błoto na progu w ogródku zakopie egzystencjodajną siłę i przykryje zwiędłą konwalią..