umierając na progu

stał przy parapecie, pocierając dłońmi szyby przenikał przez ich tafle, miękko, bez bólu kołysał się w nierzeczywistej rzeczywistości dotknąć, poczuć, zlizać krople deszczu ze szklanej konstrukcji- nie mógł... na nutach szeptu zbliżył się do lustra, cudowny obraz odbił się w zakurzonym majestacie, niczym nieskażona faktura jasne i rumiane barwy tańczyły w magicznym zwierciadle.... spojrzał na zdjęcie pragnął by jej szept, znów pieścił jego wargi, rozłożył ramiona w szaleńczej pogoni za utraconym- upadł na progu... szyby zalewają się strugami deszczu, kurz na zwierciadle powoli zaciera obraz komody, zdjęcie przybiera barwę zgniłej żółci, dziś rocznica jego śmierci.....