Koszula w kratę

Nie mam pojęcia kto to pisał, ale jest fajne... *___*

Codzien­nie szedł po­wol­nym kro­kiem przez ko­rytarz, tępo wpat­rując się w dół i przek­li­nając. Co chwi­la słyszałam wzdycha­nia dziew­czyn, ale on jak­by te­go nie słyszał. Uni­kał. I właśnie tym zaw­sze zwra­cał na siebie uwagę. Swoją obojętnością. Tym zim­nem w oczach gdy na ko­goś pat­rzył. Gdy mówił. Z je­go ust wypływała sa­ma go­rycz. Jed­nak był tak de­likat­ny, że to się nie liczyło. Je­go nie dało się nie zauważyć, co da­wało mu wielką sa­tys­fak­cję. Nie mu­siał się oglądać by wie­dzieć, że wszys­tkie oczy zwróco­ne były ku niemu. Czuł się jak kłębek świata, i tak było. Nie miał żad­nych wrogów, a jeśli na­wet, nikt nie od­ważył mu się pos­ta­wić. Chłopa­cy by­li dum­ni, gdy się z nim za­dawa­li, a dziew­czy­ny dałyby wszys­tko by z nim być choć chwilę. Na szczęście ja się do nich nie za­liczałam. Nie zno­siłam gdy wle­piał we mnie swój wzrok. Czułam się, jak­bym była otoczo­na ze wszys­tkich stron przez ja­kieś niewidzial­ne kra­ty. Nie zno­siłam je­go sty­lu by­cia. Nie zno­siłam je­go sty­lu ubiera­nia. Czar­na skórza­na kur­tka której nig­dy nie zdej­mo­wał, biała koszu­la wys­tająca spod niej, czar­ne luźno opuszczo­ne spod­nie i gla­ny. Nied­ba­le ułożone półdługie czar­ne niczym smoła włosy. Nie zno­siłam je­go cha­rak­te­ru. Twar­dy, pew­ny siebie. Nig­dy się nie my­lił, wie­dział, że może wszys­tko i umiał wszys­tko. Nie było u niego miej­sca na współczu­cie, li­tość. Na je­go twarzy nie było żad­nych uczuć, żad­nych myśli. Za to on pot­ra­fił roz­szyf­ro­wać człowieka pat­rząc na niego. Twier­dził, że oczy to naj­większe pap­le, ja­kie is­tnieją na świecie. Ale po­mimo te­go wszys­tkiego, je­go wad i za­let, je­go zacho­wania które dop­ro­wadza do szału, kocham go. I choć już go nie ma, nie pot­ra­fię o nim nie myśleć. O kimś ta­kim nie da się za­pom­nieć, bo nie da się za­pom­nieć oso­by z którą ty­le się przeżyło, bo nie da się za­pom­nieć swo­jego życia&
Po pros­tu się nie da.