To nie są jakieś andruty ...

  Gdy patrzę na te zdjęcia to mi jakoś cieplej. Nawet jeśli sa to zdjęcia poranków Tak, wiem, że mówiłam iż w Hiszpanii wymarzłam. Ale ja patrzę tylko na zdjęcia ze słońcem...

   W temacie tych zdjęć. Miałam w planach zrobić fotorelacje, ale... Jakoś Was wolę zadręczać powoli. Zobaczycie, tych zdjęć mam tyle, że wszyscy będą nimi wymiotować... ahahahahahahaha (żartowałam).

 Denny, suchy i ostry dowcip mi się zrobił... To znaczy powrócił. Walczę o "Puchar Krystiana" - nowy termin przypadkowo wymyśliłam, to nagroda za idiotyzmy stulecia

 Nazbierało mi się w głowie, a czas zaczął uciekać przez palce. Bowiem okazało się coą niesamowitego: ja studiuję!  Tak się obijałam, że prawie o tym zapomniałam. Ale rzeczywistość, a raczej zderzenie z nią mi o tym przypomniało. Zabieram się do jakiś czynności pożytecznych. Albo chociaż udam, że się zabrałam.

    Jesienny czas. Koniec paździrnika i te sprawy. Ale nie! Nie będę pisała o moim stosunku do pewnego amerykańskiego "święta", bo wydaję mi się, że raczej jest on oczywisty!

   I drugie: nie! Nie będę pisała o czasie zadumy, refleksji. O wspomnieniach naszych  członków rodziny, którzy już odeszli... itp, itd. Po prostu nie. Każdy śmierć znosi na swój sposób. Nie zamierzałam pisać o smierci dziś, może kiedyś indziej. A na potwierdzenie moich postanowień, słuchałam dziś w moim odczuciu bardzo dobrego kazania ze śmiercią w tle. Więc moje wywody daruję. Napiszę tylko tyle:

   Wszystkich świętych. Czaicie? WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH!

Spróbujcie w niedziele stanąć przed grobem i pomyśleć o tym kimś, kto w nim leży, że zapewne on w tej chwili ma doskonałą impreze, że on w tej chwili czerpie więcej z życia wiecznego niż Ty teraz tu z życia na ziemi...

 Do kiedyś tam.