Chyba popadam w skrajności

Coraz częściej myślę że jestem do niczego, że jestem tylko grubym baleronem z którym nikt się nie chce zadawać

Nienawidzę z całego serca swoich ud, brzycha, ramion i ogromnej dupy -.-

Chcę być chuda!! Nie.... chcę być wychudzona żeby w końcu przestali się czepiać.

Zamiast zwałek tłuszczu chcę widzień wystające żebra i sterczące kości biodrowe.

Chcę mieć ramiona jak patyczki, wąski, chudziutki tyłek i szczuplutkie nogi tak żebym mogła obiąć udo obręczą z palców u rąk.

Tylko wtedy poczuję się spełniona i szczęśliwa.

Wszyscy zobaczą cienie pod moimi oczami.

Rodzina poczuje wyrzuty sumienia. I choć kocham najbliższych z całego serca, nauczę ich żeby pomyśleli zanim uraczą mnie komentarzem typu: "dziecko ty nic tylko cały czas jesz", albo "popatrz jaka była z Cb szczebiotka w wieku 12 lat, teraz też nie jesteś gruba ale zawsze mogłoby być lepiej"

To mnie rani a oni nawet nie wiedzą jak te ich głupie żarciki ryją mi psychikę.

Nie, nic jest dobrze.