Boję się. Boję się jutra. Zamykam oczy, chce uciec, ale tam widzę jeszcze gorsze obrazy. W mojej głowie mętli się tysiąc sprzecznych myśli. Czy to wszystko ma sens? Powinno mieć sens? Co to w ogóle jest sens? Czy potrzeba sensu do istnienia? Nie wiem. Nie rozumiem. Dlaczego to wszystko jest takie trudne? Nie wiem czego chce. Czego oczekuje, czego pragnę... Dlaczego podejmowanie decyzji jest tak głupie i tak wiele przez nie możemy stracić?! Nie chce tego! Kolejny dzień kiedy nie wiem co mam począć. Czy wierzyć w słowa, które niegdyś bolą jak mocne uderzenie w twarz czy egzekwować czyny które w głowie pozostają dłużej niż elementarz. Nie wiem. Dlatego idę spać. Mam dość. Jestem zmęczona. Bolą mnie stopy i denerwuje mnie telefon.