hurt

Właśnie w tej chwili, teraz mam ogromną ochotę wyjść na dwór i wykrzyczeć wszystko, co mnie denerwuje. Mam ochotę wydrzeć z siebie wszystkie nerwy, smutki, troski, żale... ale nie mogę. Chciałabym zaraz potem uśmiechnąć się i zapomnieć o wszystkim. Czasem myślę, że ludzie powinni wymyśleć maszynę do czyszczenia pamięci ludzkiej z niechcianych wspomnień. Obecnie czuję się jakby ktoś zgwałcił moją osobowość, wyśmiał moje jestestwo, pobił moją uczuciowość, poddusił mój pogląd na świat. Czuję się taka nijaka, taka roztłamszona na kawałki. Potrzebuję jakiegoś impulsu, bym się mogła poskładać. Lub też potrzebuję KOGOŚ.

I choć staram się nie myśleć i zajmować wszystkim wokół, to i tak wszystko wraca i nagle rzeczywistość uderza mnie w twarz. Czasem ciężko jest powrócić 'na swoje miejsce'. Jak zazwyczaj udawało mi się to robić niemal od razu, tak teraz... Z każdym nowym dniem coś sprawia, że dobija jeszcze bardziej, niezbyt miłe sytuacje, coraz to nowsze nieprzyjemne nowiny. Czuję, że to będzie ciężkie pół roku samotnej walki gdzieś tam w środku. Gdzieś w głębi mnie przyszłość będzie walczyć z upartą przeszłością. I choć nie będzie po mnie tego widać, to wiem, że czeka mnie długa, kręta, bolesna droga, która miejmy nadzieję przyniesie w końcu ulgę. Niemniej strasznie się tego wszystkiego obawiam. Ale innej drogi nie widzę, bo w obecnym stanie... oszalałabym.

Aha, przydałaby się również maszyna do klonowania. Wtedy wyszłabym po prostu za siebie. Tak. Nie ukrywam, że się sobie podobam. I wyglądowo, i charakterem. Tylko nie potrafię zrozumieć jak można mnie tak bezkarnie ranić. No chyba, że jest to tak, jak ostatnio sobie przeczytałam: "If people trying to bring you down, it only means, that you are above them."... hm?