[...]... Dziadkowie bardzo starali się traktować mnie, jak własne dziecko. Czułam się traktowana zawsze dobrze, jak w domu - mama była identyczną matką jak moja babcia - wiadomo. Tylko u nas w domu w jakimś momencie zabrakło miłości. To chyba najgorsze czego może zabraknąć, chyba że się myle... to nic, tak czuje. Długo mnie tu nie było, spokojnie - to jest moje miejsce ,,ciszy'', uspokojenia emocji i ułagodzenia psychicznego spokoju. Zawsze będę tu wracać w momencie, kiedy będę sobie zdawać sprawę, że lekko utykam. A jak u Ciebie? Chętnie bym posłuchała, może chcesz podzielić się jak miewa ostatnio u Ciebie? Jestem bardzo ciekawa, pamiętaj że jeśli myślisz, że nikt nie jest w stanie Ci pomóc (tak, wiem jak to brzmi, sama nie mogę tego słuchać)- nic bardziej mylnego, są osoby UNIKATOWE na tym świecie, że jeszcze Cię wysłuchają, to już dużo prawda? Dlatego pisze... Wiem słonko, że mnie słuchasz.... Pomijając moją historię, którą obiecałam że przejdziemy razem, muszę wtrącić trochę mojego samopoczucia na dzień dzisiejszy... Czuję się troszkę jak mieszanka złych i okropnych uczuć, które we mnie tkwią. Jakby bomba miała zaraz wybuchnąć... Staram się każdego dnia, myśleć pozytywniej chociażby o jeden krok, a zamiast kroku odczuwam mrok. ,,Nie możesz cofnąć się, w czasie i napisać nowego początku, ale możesz zacząć od dzisiaj i dopisać nowe zakończenie''. Z tą myślą dziś NAS zostawię, a my? My i tak zrobimy z tym co chcemy. Nie jesteś z tym sam.