korzeń.

smutno mi, wiesz ? smutno mi, bo chciałbym, żebyś był tym kim jesteś. dlaczego wszyscy chcą być kimś innym tylko po to, żeby przypodobać się innym. inni nie znaczy dobrzy, wiesz ? albo chociażby bardziej wartościowi, prawdziwi czy inteligentni. nie rozumiem. nie rozumiem dlaczego. to wszystko stało się tak szybko. za szybko. ile to trwało ? miesiąc ? nawet nie. porównując to do tych miesięcy od kiedy się poznaliśmy, to raczej krótki okres czasu. presja jebanego społeczeństwa. społeczeństwa dzieci z wypranymi przez komputer mózgami. przykre. nie potrafię przywyc do tego czegoś... kogoś, kim jesteś teraz. nie wiem. czasami zadaję sobie pytanie 'kto to jest ?' albo 'kim jest ten chłopak, którego znałam ?'. zawsze powtarzam sobie, że nie powinnam rozmawiać sama ze sobą ale... frustruje mnie to. może ja nie jestem idealna, może nie jestem taka fajna, piękna, wygadana, zbuntowana, przemądrzała, oryginalna jak Twoje nowe przyjaciółki. chciałabym się poprawić, wyjść z łóżka, porozmawiać z kimś, kto chociażby mówi w tym samym języku co ja. ale z drugiej strony, po co ? skoro ludzie tacy jak Ty, którym ufam, na których mi zależy i którzy są mi drodzy, robią wszystko żeby udowodnić mi, że tak na prawdę nic nie warto. dzisiaj powiedziałam Klaudii, że jestem jedynym człowiekiem, którego znam i który kompletnie niczym się nie przejmuje. chyba kłamałam, wiesz ? przejmuję się Tobą i tym co się z Tobą dzieję. chciałabym, chciałybyśmy mieć Cię z powrotem. takiego, jakim jesteś na prawdę. powiesz 'ale ja już taki jestem'. nie wiesz co mówisz. Ty nic nie wiesz. zgubiłeś się. daj mi powód, dla którego powinnam przjeżdżać do Polski. nie muszę tam jeździć. mogę sobie tu przywieźć, kogo chcę. jeździłam tam tylko po to, żeby spędzić z Tobą parę godzin, dużo za mało, żeby się do końca nasycić Twoją obecnością na tak długi okres czasu. może jestem głupia, ale za każdym razem, jak jestem w sklepie, rozgldam się za słodyczami, które byłyby na tyle dobre, żeby przypadł Ci i Klaudii do gustu. jak już coś kupię, wracam do domu, zaglądam na Twojego aska i jem wszystko sama. tyle mi zostało. przynajmniej słodycze nigdy nie zawodzą mnie jeśli przychodzi do sprawiania, że jestem szczęśliwa. to na tyle. chciałabym napsiać więcej. dużo więcej. ale po co ? za pewne i tak jesteś za bardzo zajęty, żeby to przeczytać. jestem żałosna po raz kolejny i daję upust wszystkim moim chorym myślą w głupiej notce na fotoblogu. coraz ambitniej, Paulos. oby tak dalej.
tęsknię za Denisem. a nie za tym kimś, kim jesteś teraz.