#3.

Smutna dziewczyna w pokoju siedziała tylko muzyka ją pocieszała. Na policzkach łzy i nic więcej. Pozostało jej już tylko cierpieć. Mijały sekundy, minuty, godziny , dni, miesiące a ona z niego nie wychodziła. Chciała w nim pozostać bo chciała tu umrzeć chciała bo tu spędziła z nim tak wiele dla niej ważnych chwil. Smęty w słuchawkach tylko leciały, już nawet stron internetowych nie odwiedzała. Przyjaciele nie wiedzieli co się z nią dzieje, lecz ona się tym zbytnio nie przejmowała. Łez nie ocierała, po nocach nie spała tylko płakała. Już nawet poduszka była cała mokra, rodzice nie wiedzieli co się z nią dzieje , że ciągle w pokoju zamknięta siedzi. Wzywali lekarzy, lecz to nie dawało żadnych kroków do przodu . Tak minęło 8 miesięcy, ona wiedziała, że dobiła do stanu którego od dłuższego czasu pragnęła. Wyszła w normalny słoneczny dzień z pokoju rodzice aż się uśmiechneli , że może to wszystko jej już minęło, ona oddała im również uśmiechem. Usiadła przy nich i poprosiła o jedno - ścigacz. Ojciec nie zgadzał się aż wręcz podniósł głos na córkę, lecz matka zgodziła się , bo myślała, że tak będzie najlepiej , że w końcu się ułoży. Mineły dwa dni w których Nadia zachowywała się normalnie, w końcu przyjechał jej nowy prezent. Poszła do pokoju, przesiedziała tam około dwóch godzin, co ździwło rodziców, bo myśleli, że pierwsze co będzie to radość z prezentu. Wyszła, umalowana, pięknie ubrana i powiedziała, że kiedyś dołączą do niej, oni nie wiedzieli co to oznacza ale myśleli że to tak po prostu było powiedziane. Wsiadła na swoje cudeńko. Wyjechała po za wioskę i skończyło się tragicznie. Prezent zabił ją... A rodzice jedynie znaleźli list , który zostawiła w pokoju '' Mam nadzieję, że na tym drugim świecie również się spotkamy. Przepraszam za to ostatnie zachowanie. Kocham Was ogromnie, na wieczność!''