Magia

Cześć.

Od kilku dni zbieram się do napisania notki, zwłaszcza o ludziach z obrazka wyżej. Idąc do kuchni, ujrzałem jeden z cudów czyli leczo, motywator jakich mało.

Jak co roku osoby na wózkach, z porażeniami, z niedoczynnością, z paraliżem, z zespołem downa, z upośledzeniem. 

Świat kreuje teraz społeczeństwo "czyste", czyli bez osób niepełnosprawnych, nie ceni się ludzi, którzy wychowują dzieci niepełnosprawne, matek, które całe życie poświęcają, poświęcają zdrowie, życie, cały swój czas. Przyjmują tak ogromny krzyż... W konstytucji powinno nazywać się takich ludzi bohaterami, bo owi ludzie takimi są. Mam większe ciary spotykając ich, niż gdy byłem na Metallice, czy Deep Purple. Kiedyś wydawało mi się, że spełnianie marzeń to zaliczanie najlepszych koncertów, posiadanie jak najwięcej kolegów, bycie cenionym bo tak... Gdy zaczyna się taka 10-dniowa przygoda, wszystko ucieka w oddali, wszystkie poprzednie notki i posty to taka kropla w oceanie przy tym wszystkim co dzieje się tam - obozie dla niepełnosprawnych. Tak pięknie, tak czysto, bez skazy i zazdrości, bez krzyku i plotek. Natomiast politycy i tak powiedzą, że to się nie opłaca - leczenie, opieka, szkoda kasy. Wysłałbym każdego polityka na obowiązkowy obóz, chociażby na pare dni. Wtedy rewolucja gwarantowana. 

Weźmy plecak. My spakujemy do niego na początek jakieś dokumenty, śniadanie, pare słodyczy i idziemy dalej. 

Dorastamy. Zabieramy komputer, telefon, książki, jakieś gadżety.

Jesteśmy dorośli. Bierzemy samochód, upychamy wszystko, kanape, telewizor, dom.

Czy stereotyp, że mamy coraz więcej na głowie powoduje u nas smutek? jest właściwy? 

Teraz weźmy drugi plecak. Spakujmy tam naszą rodzinę i przyjaciół.

Który plecak podpalimy pierwszy? Oczywiście, że pierwszy, chociaż na codzień wydaje się, że większą wartość ma drugi, ale jakby kurzy się w kącie... Gonimy za dobrem dla nas, za wygodą, za potrzebą posiadania, nie wszyscy, ale bardzo dużo z nas.

Tam ludzie nie oddychają toksycznym powietrzem, nieprawdziwym obrazem świata, nieidealnością słów. Tam ludzie po prostu żyją. Tworzą jedność, chcą być równi i są równi, gdzie wszysci Ci, którzy tego nie widzą mają oczy?

Proponuję poczytać notki mojego bardzo przyjacielskiego blogera, który także trafia w sedno sprawy:

http://www.photoblog.pl/itjustadream/169689307/niepelnosprawni-sa-jak-heroina.html

Wystarczy chcieć z takimi ludźmi porozmawiać, sądzę, że ludzie się po prostu boją, niżeli próbują zrozumieć takie osoby.

Można mieć albo wyniki, albo wymówki. Ograniczenia rodzą się w umyśle, oni ich nie odczuwają, bo pokonują przeszkody, które tworzy im ciało.

Jest taki Irek, który jeździ już nie wiem ile, ale ponad 12 lat, jeździł kiedyś na wózku, ale tak bardzo walczył o ty by móc jeszcze chodzić, że mu się to udało. Chodzi. Powoli, ale chodzi, nie było niewiary, sama czystość, wytrwałość.

https://www.youtube.com/watch?v=9mhedHL4Qyo&hd=1

Jestem wdzięczny za to, że mam wokół siebie ludzi, którzy widzą w tym sens. Widzą sens dawania ludziom niepełnosprawnym poczucie, że nie są sami, jestem im wdzięczny, że nie biegają za imprezami i marnowaniem czasu, tylko wytrwale idą i rozmawiają, pomagają. Spakowałem już swój plecak, polecam to zrobić i Tobie. Zmiany przede wszystkim trzeba dokonać w sobie, nie w innych. Wtedy bez słów zmieni się otoczenie. Nie daj sobie wmówić, że czegoś nie osiągniesz, bo ktoś tak powie. 

___________________________________________________________

Tylko niemożliwe jest warte wysiłku...