Ostatni miesiąc pokazał mi w jakim błędzie żyłam  przez ostatnie pół roku, nie nie chodzi tu o zakłamany związek czy cos w tym stylu. W błedzie odnośnie własnej osoby, wydawało mi się że wszytkie podjęte decyzje są może nie tyle co słuszne ale po prostu rozsądne, okazało się że każda była zła, każde odmówione spotkanie, wiele wypowiedzianych słów, zachowań, które dopiero po czasie dostrzegam jako złe. Niestety niektóre rzeczy i błędy można zrozumieć dopiero po czasie.. w tej chwili żałuje, że nie zrobiłam tego wcześniej... ale czas pokaże czy słusznie żałuję. Ulewa oświecenia jest tak ogromna, że nawet boje się o tym myśleć, wole zatracać się w beznamiętnych myślach niż spróbować zmierzyć się z własną rzeczywistością, własnymi myślami. Muszę poczekac z tym bo czekają mnie ostatnie poprawki niedociagnięć w szkole a rozmowa ze samą soba na pewno nie będzie należała do najłatwiejszych ale na pewno do najbardziej rzutujących na przyszłość. Już teraz wyciągnełam pewne wnioski, tego jak człowiek potrafi być bardzo upierdliwy i nawet nie zdawać sobie z tego sprawy, przeciez nie można pomóc nikomu na siłę, czyż nie? Otóż to właśnie próbowałam zrobić.Dopiero teraz powiedzenie "jeżeli kogoś kochasz puść go wolno[...]" nabiera znaczenia, w tym wypadku juz nie zadziała. 

Musze sama sie teraz poskładać, ale bardzo dziękuję wszystkim, którzy choć w najmniejszy sposob są teraz ze mną - bardzo to doceniam.