dwudziesty czwarty marca

wracam tu by zobaczyć czy cokolwiek się zmieniło, szkoda tylko że stoję cały czas w miejscu, każdego wieczoru za nim tęsknie, każdego wieczoru proszę boga by postawił mi go obok, bym mogła się wtulić w jego ramiona, bym mogła powiedzieć jak bardzo kocham i jak bardzo tęsknie, jestem w stanie wybaczyć, właściwie już to zrobiłam kilka miesięcy temu gdy znów do siebie wróciliśmy, gdy znów mogliśmy być dla siebie, nie wyszło... po raz kolejny wszystko trafił szlag. naiwność bierze górę nad rozsądkiem łudząc sie że może jeszcze kiedyś będziemy dla siebie kimś, gdy zostaniesz moim mężem i oczkiem w głowie naszych dzieci, nie umiem się wyleczyć, nie potrafię odpuścić, kocham go tak bardzo jak jeszcze nikt nie był w stanie pokochać za te wszystkie krzywdy. jest najważniejszy, to chyba nigdy się nie zmieni. chciałabym.. tak cholernie chciałabym abym znów mogła wychodzić ze szkoły z uśmeichem na ustach tylko po to aby znów go zobaczyć czekającego za mną, abym znów mogła dzielić się z nim szlugiem, aby mi go zabierał bo przecież nie było mi pisane się truć na jego oczach, aby na pożegnanie i dzień dobry tulił mnie do swojego serduszka, aby całował moje czółko, aby robił mi śniadania, kolacje i prasował sobie koszulę, zawsze to robił, a gdy będę w sklepie weźmie najcięższe zakupy i pozwoli mi biegać i szukać innych tylko bym się nie przeciążyła, brakuje mi go właśnie w takich momentach, kiedy wstawiasz wodę na kawę i szykuje dwa kubki, kiedy już zalewam zastanawiam się po co, przecież jego już nie ma, nie odwiedzi mnie już z kwiatami, nie pomoże mi sprzątać łóżka po ataku choroby, nie pomoże mi wstać kiedy moje nogi zapomną jak kroczyć, nie pomoże mi kiedy zapomnę jak żyć, dałam mu wszystko, a on jeszcze więcej zabrał ze sobą zostawiając tylko pustkę w sercu. przyznaje się już nie mam łez, nie mam sił by walczyć, pozdrawiam, ale mimo to dziękuje bogu że postawił mi dawida na mojej drodze, dzięki niemu poznałam miłość. amen. 

I choć zatrzymuje akcje serca,

jest moim tlenem.