NIGDY W ŻYCIU

Dobrze wiedział, że miłość przynosi ludziom najgłębszy smutek,
jako że jest najwyższym wysiłkiem, na jaki człowiek się porywa,
aby wyjść z samotności. A mimo to dążył do miłości w nieustępliwym uniesieniu.
Siłą drwiącej wewnętrznej ironii niszczył wszelkie zamierzenia. Skoro zaczął wątpić w siebie samego, powoli doszedł do tego, że zwątpił we wszystko. Skoro zaczął cierpieć z przyczyny siebie samego, powoli doszedł do tego, że cierpiał z przyczyny wszystkiego. Czuł, że przytłacza go powszechna ludzka głupota, wszystko burzyło się w nim na widok tłumu.
Świadomość zmieniała się w bezbrzeżną rzekę myśli. A myśli pojedyncze stawały się żarliwe jak wielkie namiętności i poruszały duszę, do której znajdował dostęp każdy możliwy niepokój. Uczucie zaznane tylko w myślach stawało się tak wyraziste, jak uczucie zaznane w rzeczywistości. Kojarzenie ze sobą wrażeń powodowało, że przymglone wspomnienia nabierały nagle jaskrawej jasności. Najdziwniejsze i najrzadsze ciągi skojarzeń wprowadzały jego wyobraźnię w długotrwałe cudowne uniesienia.
Tęsknił do miłości, która by trwała wiecznie, do miłości, która by potrafiła wypełnić sobą istnienie. Dobrze wiedział, że niestałość kobieca jest nieuleczalna.
A mimo to nie umiał wyrzec się nadziei, że kobieta
należąca do niego będzie niezmienna i wierna mu aż do śmierci.
Upierał się, żeby tęsknić za miłością, przybierającą postać radosnej rozkoszy, nie chciał przystać na zaznawanie jej pod postacią cierpienia. Narzucał duszy postawę już nie do odmienienia. Jeszcze raz łamał i przekształcał swoją ludzką naturę.`



..tak trudno jest zdobyć, a tak łatwo stracić..

NIGDY W ŻYCIU </3