203.

Powrót do zmiennych nastrojów, kolejna dawka nostalgii, która przenika mnie od środka. Stoję w martwym punkcie. Myślę, zawężam źrenice, chcę zobaczyć jak najwięcej i jak najszybciej dotrzeć do mojej indywidualnej, wymarzonej mety. Niestety, życie to nie bajka, tutaj wszystko jest inne, wolniejsze, z mozołem nieopisanym przez żadnego bajkopisarza. Chciałabym... Owszem - wiele bym chciała, ale czy tak naprawdę do tego dążę? Czy staram się za wszelką cenę usunąć z mojego terytorium pył zawiści? Czy jestem do końca sobą? Mam mętlik w głowie. Pytania o silnym natężeniu piorunują moją duszę, o sercu już nawet nie wspomnę. O ileż niezgodności we mnie samej, multum sprzeczności, totalna kombinacja odmiennych elementów. Ta układanka nie klei się, nie będzie tak łatwo. Powinniśmy kochać te wyzwania, szanować każdy ciężki dzień, który skłania nas do głębszej, nie zawsze słusznej refleksji. Myślenie BOLI. W tym innym, bardzo psychicznym kontekście. Zapewne wiesz o czym piszę. Prawdopodobnie Ty także często tego doświadczasz i tak naprawdę nie wiesz, co uczynić, aby było Ci lżej, by oddech nie kłócił się z upartym sercem. Zatem nie mogę się poddawać. Nie zrezygnuję z tego, co dopiero zaczynam. Chcę poznać, aby móc dokładnie ocenić. Potrzebuję swobody w myślach. I zyskam ją, prędzej czy też później, ale wygram.. mimo tego, że jestem po części optymistką, realistą i pesymistką. Mimo wielu nieznośnych faktów i wad. Otaczają mnie dobrzy ludzie. Istoty, którym zawdzięczam z każdą chwilą kolejne szczęście. Nie wstydzę się tego, że tak dużo od nich biorę. Wiem, iż potrafię się odwdzięczyć tym samym. Cudownie tkwić w przestrzeni usłanej roześmianymi ustami, pełnymi energii kończynami.

Dobrze mi z tym jak jest!