Dziewięć, za niedługo minie dziesięć najpiękniejszych miesiecy mojego życia. Najpiękniejszy człowiek, który jest cudownym ukoronowaniem każdego dnia, czasem męczącego, ale dalej najlepszego, sprawia, że wszystko co jest, jest dobre. Zawsze potrafię się doszukać w ów najlepszego. To dla tej osoby staram się być lepsza. Najlepsza, wychodząca poza dziesiątki stereotypów. Staram się. Kiedy mi to nie wychodzi, kiedy zdarza mi się przedobrzyć, czuje sie beznadziejnie. Czuja się niewystarczająca. Trudno. Nie lubie takich sytuacji. Źrenice się poszerzają, ręce chłodną, wypieki na twarzy, rozkojarzenie.

Wierze mu w każde słowo, w każdą prawdę, w każde kłapstwo. Kocham jego dłonie ciepłe tak, jak jego spojrzenie.
Cholera. Nie mogę być tą złą. Nie zasłużył na taką. Muszę zacząc naprawiać. Nie niszczyć.

Nie mamo, nie mam gorączki. Wyrzuty sumienia robią swoje. To strach.