leniwe palce.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          Kruki wyciągają do nieba swoje leniwe palce. Żaden z nich nie chce pobrudzić koniuszków swojego wspaniałego życia w żółtych mleczach. Czas płynie i płynie nieubłaganie odbijając się od najwęższych krawędzi naszych źrenic. Czuję jak z każdym tchnieniem ulatują kawałki delikatnych strzępów wiatru. Patrzę i nie widzę. Wzrok przesłania mi ostatnia chmura na niebie, która nie przyniesie deszczu. Chłonę zapach kwitnących tulipanów i kwiatów czereśni i wiśni. Oddycham. Moje płuca delikatnie szumią w odzewie wszystkich strumyków i kropel rosy opadających na ziemię. Mokry piasek mamrocze, jak dziecko z buzią wypchaną ulubionym jabłecznikiem mamy. Patrzymy przez okna na niewyraźny świat, łapiąc ulotne chwile i czekając aż w końcu nadejdzie odpowiedni moment, byśmy mogli uwolnić się z oplatającej nas sieci, wsiąść w pierwszy lepszy pociąg i pojechać spełniać wszystkie marzenia tkwiące w odmętach czasowych. Wszystko przeminie z kolejnym słońcem. Burza rozwieje wszystkie marzenia senne o księżniczkach, smokach i wielkich wierzach. Błądzę. Zapadam się w kopce kreta, nogi umierają mi w połowie drogi do drugiego życia. Jestem jak pustka niewypełniona nawet powietrzem. Jak próżnia, całkowicie bez niczego. Nie zostałam przecież zaprogramowana na to by być robotem, lub pracującą w pocie czoła pszczołą czy mrówką. Nie muszę co roku budować sobie nowego domu, tylko dlatego, że ziemia wcześniej zmarzła i wszystko poczęło zawalać się pod naporem wielkich warstw ociężałego śniegu. W moich oczach tkwią ogniki czasu i przemijania. Delikatne tykanie zegara jeszcze tylko przypomina o tym, że istnieję. To nie jest to czego każdy chce. Oni chcieliby żyć . . .