jest niby dobrze. odzywamy się znów do siebie i niby jest okej, ale to juz nie to samo.

czuje sie jak robot. naprawde. zaprogramowano mnie tylko by wstac, isc do szkoły, wrócic i pójść spać

ostatnio nie wpierdalam już tak. jem, ale z umiarem

i tak codzien mniej.

do szkoły nie biore śniadania i ciągne tak do 13-14 i dopiero w domu coś jem

rozmawiałam dzisiaj z moim byłym wychowawcom i ks. Mackiem

dobrze, że jutro już piatek. 

wolne znów. 

i od poniedziałku koniec okresu ochronnego  

czytalam na polskim dzisiaj wiersz 'przechadzka z orfeuszem' i trochę się zachwyciłam.

szczególnie tym :

Wiem dobrze jak ci ciężko
Nie dzielić bólu z nikim
I wracać martwą ścieżką
Bez żywej Eurydyki
Ona się stąd nie ruszy
I cisza ją pogrzebie
Graj dalej Orfeuszu
Żeby przekonać siebie

kocham Was.