słodziaki :*

(Berlin; lubię to zdjęcie, śpiacego Mariana i ten wzrok Maryśki)

Brawo!I Udało mi się!

Awansowałam na wyższy stopień uzależnienia,

w którym palenie i spanie nie pomaga,

z którego rzeczywiście się w y c h o d z i (a to boli i naprawde nie jest łatwe).

Czesław mnie terroryzuje (są takie klimaty, które kłują zimnem).

Całymi dniamy płacze myslami, dusząc w środku łzy.

Po kryjomu wyrzyguję resztki niedopowiedzianych słów. Myję zęby i idę dalej.

Wypijam litry kawę z melisą, ale  wywołuje to u mnie raczej nie ze przyjemne uczucia.

Zbyt skrajne, które rozstrajają i budza w środku nocy.

Kocham "nic", ale To,  to raczej próżnia, która mnie pochłania i nie daje nic w zamian.

Wciąż choruję, nie mam forsy i jestem już dawno umówiona

Mantra.

I: tak!

Jest super! Wszystko okej, śmiejmy się,  kurwa, do bólu, aż w końcu zdechniemy w tym cierpieniu.

Wiem, wiem: "jutro Ci przejdzie"...

Błagam, wrócmy jeszcze raz do Psychodeli...