Wiecie skończyłam wczoraj 21 lat,

po 18 roku życia chyba straciłam chęci i czucie czczenia tego dnia

Nie wiem czy będę mądrzejsza , nie wiem czy coś się zmieni

ale chcę tego

ta kwarantanna dała mi dużo do myślenia, codziennie analizowałam wszystko co się dzieje wokół mnie

miłość podobno jedna z niewielu rzeczy,która nadaje życiu sens

Wiem,że Ty jesteś egositą i nie chcę uczestniczyć w Twojej chorej historii

Wiem,że popełniłam błąd

Wiem,że zbyt długo pielęgnowałam nadzieję i dobre wspomnienia o Tobie

Wiem,że już nie chce

nie chce nigdy więcej

chodź trzęsę się podczas pisania tego

nie chcę Cię, a tak bardzo chcę,aby było inaczej

CHCĘ się zakochać, ale tak normalnie

tak po ludzku , poznać kogoś kto zobaczy we mnie coś czego Ty nie byłeś w stanie zauważyć,albo nie chciałeś widzieć

chcę wrócić kiedyś do domu,który wysłucha mojego zbędnego pierdolenia o źle wysmażoym kotlecie czy stłucoznym kieliszku,albo moim przypale,humorze,tego co jadłam i piłam, i na kogo się znowu wkurwiłam

chcę normalności

nie chce już rolleksteru emocjnlanego,adrenalizy i ciągłych zmartwień

chcę wyjść z kimś na spacer po adopcji mojego przyszłego szczeniaka z Judytowa i zaspiewać,że nie mam żadnych zmartwień nie mam żadnych zmartwień

Chcę ,aby ktoś zrozumiał moje dziary i moje miesięczne wizyty u fryzjera

mój burdel w mieszkaniu

chaos w mojej głowie

i abym wróciła tu szczęśliwa

bo poza tym mam wszystko

Dawałam radę te 3 miesiące bez Ciebie

bo wiedziałam,że to koniec

godziłam się z myślą,że jest chujowo ale będzie stabilnie

i przyleciałeś naćpany zburzyć to co budowałam razem z psychoterapetą

teraz jest jeszcze gorzej,bo nie rozumiem

co się wydarzyło

znaczy wiem po części, ale nie chce tego zaakceptować