Już pora

Już po­ra... Za­wiał led­wo od­czu­wal­ny wiatr, de­likat­nie mus­kał jej ru­miane po­liczki. To on-po­myślała, przy­był do mnie z wiat­rem, uno­sił kos­my­ki jej roz­puszczo­nych blond włosów, były tak lek­kie, z pod­niece­niem pod­da­wała się roz­koszy.
Tak błogo.
Wraz z wiat­rem, uno­siły się jej naj­skryt­sze marze­nia, prag­nienia. Ku niebu wzniosła Nadzieja. Była tak cu­dow­na, tak czys­ta...
Miała sza­firo­we oczy, włosy w ko­lorze wiosen­nej psze­nicy, a jej us­ta ta­kie bla­do różowe...
To Ona- mat­ka głupich.
Spuściła wzrok, tak jak­by coś przeczu­wała, gdy go pod­niosła było za późno...
Nag­le jej ser­ce zaczęło bić moc­niej, czuła, że krew pul­su­je w jej żyłach co­raz szyb­ciej, oczy zaszły szkłem.
Pat­rzyła na jej śmierć, nie umiała jej pomóc, nie wie­rzyła, że pot­ra­fi...
Nadzieja umarła.
A wraz z nią dziew­czy­na, bo była nią prze­pełniona.
Zwyczaj­ne złudze­nie.