Będę cię kochać do końca życia. A jeżeli jest coś po­za życiem 

, będę cię kochać także po śmier­ci. Czy mnie

rozumiesz? 

Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy. 

Smu­tek to naj­dziw­niej­sze z uczuć: czy­ni nas bez­radny­mi. Jest jak ok­no ot­warte wbrew naszej wo­li - przy nim można tyl­ko dy­gotać z zim­na. Z cza­sem jed­nak ot­wiera się rzadziej i rzadziej, aż wreszcie całko­wicie sta­pia się z murem. 

Ze szczy­tu można doj­rzeć jak wszys­tko jest małe. Tu­taj nasze zwy­cięstwa i smut­ki przes­tają być ważne. To co zdo­byliśmy i co stra­ciliśmy zos­ta­je w do­le. Ze szczy­tu góry widzisz jak wiel­ki jest świat i jak sze­roki horyzont. 

Po­cie­cha jest bal­sa­mem na głęboką ranę. Jest oazą w bez­kres­nej pus­ty­ni. Po­cie­cha jest jak łagodząca dłoń na two­jej skro­ni. Po­cie­cha jest niczym blis­ka, przy­jaz­na twarz. To obec­ność ko­goś, kto ro­zumie two­je łzy, przysłuchu­je się two­jemu ut­rudzo­nemu ser­cu, w smut­ku i nie­szczęściu po­zos­ta­je przy to­bie i po­maga doj­rzeć parę gwiazd.