Życie jest jak pudełko...

czekoladek- nigdy nie wiadomo, co Ci się trafi...

Ostatnio odnoszę wrażenie, że moje życie to opakowanie czekoladek bez żadnego, nawet zdawkowego opisu na odwrocie. Nie mam pojęcia co jem, a co śmiejszniejsze, czy na któryś ze składników nie jestem uczulona. 

Jak mówi stare porzekadło: kto nie ryzykuje, w Rawiczu nie siedzi. 

Zastanawiam się tylko... Dlaczego od jakiegoś czasu każdy mój ruch jest tak cholernie ryzykowny, mimo, że coś wewnątrz mnie krzyczy, że wystarczy? 

Cierpię z nadmiaru nieprzewidywalności mojego życia; z powodu braku poczucia choćby minimalnej stabilizacji, na jakimkolwiek podłożu; poczucia bezpieczeństwa;  z racji panicznego lęku i wielu, wielu innych... I chyba nic z tym nie robię, albo robię wszystko na odwrót.

^{Swoją drogą, jeśli to prawda, że cierpienie uszlachetnia, to moja krew od dawna jest błękitna. Z wielu, różnych powodów.}

Pokrętna, damska logika. 

Zaprowadzi mnie kiedyś w najciemniejsze otchłanie... 


Chroniczny brak motywacji, mobilizacji, wręcz nie do zniesienia i nie do przezywciężenia...

Gdybym miała psychoterapeutę, po kolejnej sesji mógłby powiedzieć, że życie najwyraźniej nie musi być dla wszystkich... ^^