D

na zdjęciu Danka i Garet.

Nie wiem co mam ze sobą zrobić.. Nie wiem czy tak się da, ale zaczynam nienawidzić siebie samej tak bardzo, że nie wiem do czego można było tą nienawiść przyrównać.. Nie potrafię się zaakceptować taką jaka jestem..miało być pięknie a jak zwykle nie wyszło.. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że zaczynam wyżywać się na osobach mi bliskich.. Mam ochotę non stop chodzić zaćpana, potrzebuję tego.. Nawet już nie mam tej nadzieji, że stanę przed lustrem, palec skieruję w swoje odbicie i powiem: " tak - jestem cholernie szczęśliwa."

Wiem, może i użalam się nad sobą.. ale to co przeżyłam, to jak zdarzenia mające wielki wpływ na moją przyszłość - zniszczyły moją niegdyś mocną psychikę.. jest nie do opisania, nie do ogarnięcia.. wydaje mi się, że poprostu zatrzymałam się intelektualnie na poziomie podstawówki, jak nie wcześniej. Mam ochotę z tym skończyć ale wiem, że wtedy dopiero pokazałabym jak słaba jestem i jak boję się wszystkiego zamiast poprostu iść dalej, brnąć przez życie mimo wszystko.. może w tym jednym punkcie udowodnie, że coś jednak potrafię, że potrafię żyć, choć dla niektórych to takie błache....