Bajka Goreckiego...

Gdy Bóg wygnał grzesznika z rajskiego ogrodu Nie chciał przecie,ażeby człowiek umarł z głodu; I rozkazał aniołom zboże przysposobić I rozsypać ziarnami po drodze człowieka. Przyszedł Adam,znalazł je, obejrzał z daleka I odszedł; bo nie wiedział, co ze zbożem robić. Aż w nocy przyszedł diabeł mądry i tak rzecze: "Niedaremnie tu Pan Bóg rozsypał gaść żyta, Musi tu być w tych ziarnach jakaś moc ukryta; Schowajmy je, nim człowiek ich wartość dociecze". Zrobił rogiem rów w ziemi i nasypał zytem, Naplwał i ziemią nakrył, i przybił kopytem;- Dumny i rad, że boże zamiary przeniknął, Całym gardłem roześmiał sie i ryknął, i zniknął. Aż tu wisną, na wielkie diabła zadziwienie, Wyrasta trawa, kwiecie, kłosy i nasienie. O wy! co tylko na świat idziecie z północą. Chytrość rozumem, a złość nazywacie mocą; Kto z was wiarę i wolność znajdzie i zagrzebie, Myśl Boga oszukać-oszuka sam siebie.